Я сустрэў Ігара
ля набярэжнай. Ён стаяў на тратуары пад
дрэвамі ў акружэнні паліцэйскіх і нешта
ім паказваў. Пазнаўшы мяне здалёк па
двух даволі вялікіх заплечніках (а я
цягнуў з сабой усё барахло, якое павінна
было спатрэбіцца ў бліжэйшыя тыдні) ён
замахаў рукамі.
|
У вярхоўях ракі Інгуры пад Шхарай. |
Мы з Ігарам (ён жа Ціхі)
былі знаёмыя не больш чым умоўна: ведалі
адзін аднаго ў твар, перасякаліся год
таму ў горным Таджыкістане, але ніколі
доўгіх размоваў не мелі. Але тут справа
была іншая, цяпер мы ехалі наверх разам.
Больш за тое, нам трэба было атрымаць
ноччу ў батумскім аэрапорце тузін
заплечнікаў, якія адсталі ад нашай
шматлюднай каманды, і забраць іх наверх
з сабой. Я падыйшоў і са здзіўленнем
паглядзеў на паліцэйскіх, яны ўдвух
наладжвалі Ігару мабільны тэлефон.
|
На пляжы ў Батумі. |
Спякотны дзень
мы правялі ў цэнтры Батумі. Спачатку
валяліся на пляжы, пасля зайшлі ў кавярню,
дзе Ігар ужо паспеў зрабіцца дарагім
госцем. Там нас прынялі з усёй магутнасцю
грузінскай гасціннасці, і мы прасядзелі
за сталом некаторы час. Але няўмольны
цяжар адказнасці за адстаўшыя заплечнікі
зрабіў сваё, таму астатнія два літра
чачы мы папрасілі заліць у бутэлькі і
забралі з сабой. І пайшлі спаць на пляж
у цэнтры горада па дарозе набыўшы яшчэ
два літры чачы шаўкоўнічнай. Ціхі –
вядомы знаток чач і він, былы горны
ратаўнік, чалавек мудры і вопытны.
|
Дарога Зугдзідзі - Месціа. Тут (як і па ўсёй Сванэціі) можна сустрэць шмат вандруючых замежнікаў. |
Гадзіне а другой
ночы стала зябка, і мы паехалі ў аэрапорт.
Падрыхлі там на паркоўцы, а пасля забралі
ўсе дванаццаць надзірскіх заплечнікаў,
пагрузілі іх у мінівэн і паехалі наверх.
Але спачатку заехалі на мора і паснедалі.
Памідорамі з чачай. Нас вёз кіроўца,
якога звалі Гела. Яму нейкмі чынам
дапамагаў грузінскамоўны хлопец, якога
я не памятаю як звалі, але ўсю дарогу ён
мне нагадваў скрыпача з
“Кін-дза-дзы” (дарэчы, па першым сцэнарыі
фільма ў скрыпача ў бутэльцы быў не
воцат, а чача). Праз гадзінаў пяць мы
даехалі да Сванэціі, пачакалі пакуль
разграбуць ад завалаў дарогу да пасёлка
Месціа. У Месціі змянілі наш бус на джып
і прыехалі ў вядомую сваёй высотнасцю
і запаведнасцю вёску Ушгулі, дзе нас
сустрелі сябры.
***
Наш лагер
знаходзіўся ў некалкі кіламетрах ад
Ушгулі вышэй па рацэ Інгуры ля падножжа
магутнай Шхары (5200м, вышэйшая кропка
Грузіі). Так атрымалася, што ў гэтым
сезоне там павінна была сабрацца
пераважная большасць беларускіх
альпіністаў (у пік люднасці там налічвалася
больш за 60 чалавек). Места было шыкоўнае:
на пярэднім плане зялёныя лугі, рэчкі,
дрэўцы і валуны, а на заднім – заснежаныя
горы.
|
Базавы лагер пад Шхарай. |
У першыя дні
нашага там прабывання мы хадзілі
пераважна па ваколіцах (для акліматызацыі)
і пілі нарзаны. Спрабавалі аднойчы
схадзіць на лядовыя заняткі на ледавік
Шхары, але спачатку прамахнуліся,
палазілі па альпійскіх травах і сыпухах,
а пасля пад дажджом пайшлі вышэй на
плато ледавіка каб паглядзець што там
ёсць.
|
Прагулка наверх. |
Да, нягледзячы на ўсю навакольную
прыгажосць, у лагера пад Шхарай было
два значных мінуса. Першы мінус –
надвор'е: спачатку кожны дзень пасля
абеду ішлі дожджыкі, праз тыдзень
дожджыкі маглі ісці ўжо і зранку, а
напрыканцы другога тыдня яны ішлі калі
хацелі і колькі хацелі. Вышэй 3000 метраў
гэта ўсё, зразумела, адзначалася шчыльнымі
туманамі і снегам. Хаця, некалькі добрых
сонечных дзён усё ж было.
|
Адпачынак на ледавіку Шхара. |
Другі мінус –
машкара: камары і маленькія ўзлаваныя
мушкі, якія грызлі і грызлі, і не дазвалялі
апранаць бікіні і фарсіць у негліжэ.
Каб схавацца ад гэтых мушак і, нарэшце,
заняцца якім-небудзь спортам я са сваімі
вернымі сябрамі Антонам Шалковічам і
Марусяй Французавай пераехаў жыць
вышэй, на цудоўныя травяністыя схілы
за ледавік.
|
Антон і Маруся на начоўках пад Паўднёвай Шхарай. |
Тут трэба адзначыць, што за
апошнія некалькі дзён да нас прыбіўся
сабака памяжоўнікаў, немаленькі каўказец,
добры такі, пухнаты. І гэты сабака, па
мянушцы Бумбор, самавольна пераехаў
жыць з намі. Ежы для яго мы, зразумела,
не бралі і думалі, што паходзіць следам
і вернецца дадому. Але сабака быў упарты,
на нашыя абурэнні ў ягоны бок не рэагаваў
і працягваў хадзіць побач.
|
Сэр Бумбор. |
|
Каманда перад стартам. |
Скончылася
ўсё тым, што на маршруце 3А на Шхару
Паўднёвую (4380м) сабака палез следам і
ўляцеў уніз. Пакуляўся па скалах метраў
пяцьдзесят і ўпаў на снег. Адбылося гэта
ўсё недзе на 3700м. Наша ўзыходжанне
наверх, натуральна, было скончана і
пачалося ратаванне Бумбора.
|
Падчас спуску сабакі. |
Калі не
ўдавацца ў
падрабязнасці, то нацярпеліся
мы там шмат і толькі праз восемь гадзінаў,
ужо ў прыцемках, спусцілі барбоса на
ледавік. Там нас чакаў атрад на чале з
Анатолем Ваяводавым і яго магутнымі
навічкамі. Ужо
ўначы яны аднеслі сабаку ў базавы лагер,
дзе яго адкармілі, заматалі пабітую лапу,
і праз пару дзён Бумбор пайшоў на
папраўку.
***
|
Дзень пайшоў на аднаўленне сіл і сувязь з космасам. |
Троху адпачнуўшы
ад такога пачатку, мы вырашылі схадзіць
на маршрут 5А на тую ж Шхару Паўднёвую.
Балазе, пачынаўся ён амаль што побач з
нашым намётам, выглядаў прыемна і па
словах ведаючых людзей быў адносна
простым.
|
Дзен 1. Бівак у пачатку маршрута. |
Ізноў, калі не ўдавацца ў
падрабязнасці, на маршруце мы правялі
амаль што пяць дзён з запланаваных трох.
Стан маршрута пакідаў жадаць лепшага:
за мінулыя дваццаць год пакуль тут амаль
не было людзей з'явілася шмат “жывых”
камней, усё развальвалася і сыпала ўніз
(а можа так і было заўсёды?). Усё гэта
ўпрыгожвалася троху прыхварэўшым Антонам, дэфіцытам туалетнай паперы і газа. Карацей, атрымалася прыгода.
|
Дзень 2. Выдатнае месца пад намёт. |
|
Дзень 2. +WC. |
|
Дзень 3. |
|
Дзень 3. |
|
Дзень 4. Кухня. |
|
Дзень 4. Месца начоўкі. |
|
Дзень 4. |
|
Дзень 4. Тут развальвалася і сыпала камнямі. |
|
Дзень 4. Апошнія вяроўкі. |
|
Дзень 4. На вяршыне. |
|
Дзень 4. Начоўка на спуску. |
Таму, калі мы нарэшце
збеглі назад у базавы лагер, альпінізм
і нестабільнае надвор'е нам ужо як мае быць
надакучылі, і ў галовах пасялілася адна
толькі (неспартыўная) думка – Чорнае
мора! Чакаючы пакуль з верху вернуцца
астатнія групы (якія хапанулі
дрэннага надвор'я і непрадбачаных
цяжкасцяў), мы пару дзён паматрасілі ў
базавым лагеры, сустрэлі нашых сяброў
з Мінска (новая змена альпіністаў),
папілі нарзаны, віно і чачу, пазбіралі
грыбы, паадпачывалі, а пасля сабралі
намёты і паехалі ў Батумі. Так скончыліся
два тыдні пад Шхарай.
***
Да Батумі мы
тады не даехалі. У пошуках кэмпінга я
скіраваў наш караван з двух бусаў у лес
кіламетрах у 15 ад курортнага мястэчка
Кабулеці. Была ноч, GPS сцвярджаў, што мы
пасярэдзіне самага сучаснага і новага
кэмпінга ва ўсёй Грузіі (калі верыць
сайту і навінам у інтэрнэце). Але навокал
былі толькі сосны, нейкія агароджы і мора.
Кэмпінг апынуўся такім новым, што яго
яшчэ не пачалі будаваць. Але мы не
згубіліся, паставілі намёты як было і
плюхнуліся ў мора. Зранку агледзіліся,
месца было, канешне, так сабе: даволі
брудна, без цывілізаванага туалета і
душа, але з прэснай вадой і маленькай
крамай побач.
|
У Тбілісі. |
Але пасля гор мы былі
непераборлівыя, таму базу пакінулі там,
і наступныя дні правялі ў вандроўках
паміж Батумі, базай і Тбілісі. Віно і
грузінская кухня (проста цудоўная!),
архітэктура, мастацтва і іншыя прывабнасці
неспартыўнай часткі нашай вандроўкі.
Здорово, я даже два раза в словарик лазал. :) И да, позагорать в бикини мошки так и не дали. Зря брали, получается! :)
ReplyDeleteТы знаешь, получается зря. В следующий раз надо брать микробикини. Если с погодой и мошками засада, то они хоть меньше весят - легче переть наверх :)
DeleteБыть может просто пару верёвочек взять. Ещё одно применение корделету? :)
DeleteЛучше петлю расходную, 120см :)
DeleteЦікавы аповяд, і фоткі - супер! Я хоць і не альпініст, але вельмі люблю горныя краявіды і падарожжы па такіх маляўнічых мясцінах, асабліва на ровары!
ReplyDeleteДзякуй! На ровары па Грузіі таксама можна павандраваць - вельмі прыгожая краіна, Сванэція ў асаблівасці.
Delete