Я сустрэў Ігара
ля набярэжнай. Ён стаяў на тратуары пад
дрэвамі ў акружэнні паліцэйскіх і нешта
ім паказваў. Пазнаўшы мяне здалёк па
двух даволі вялікіх заплечніках (а я
цягнуў з сабой усё барахло, якое павінна
было спатрэбіцца ў бліжэйшыя тыдні) ён
замахаў рукамі.
 |
| У вярхоўях ракі Інгуры пад Шхарай. |
Мы з Ігарам (ён жа Ціхі)
былі знаёмыя не больш чым умоўна: ведалі
адзін аднаго ў твар, перасякаліся год
таму ў горным Таджыкістане, але ніколі
доўгіх размоваў не мелі. Але тут справа
была іншая, цяпер мы ехалі наверх разам.
Больш за тое, нам трэба было атрымаць
ноччу ў батумскім аэрапорце тузін
заплечнікаў, якія адсталі ад нашай
шматлюднай каманды, і забраць іх наверх
з сабой. Я падыйшоў і са здзіўленнем
паглядзеў на паліцэйскіх, яны ўдвух
наладжвалі Ігару мабільны тэлефон.
