Гросглокнер. Осень в австрийских Альпах

Очередной короткометражный выезд в Альпы (предыдущие: Лаваредо, Арко, Селла) был посвящен Гросглокнеру (Großglockner, 3798м). Как уже повелось, приехали мы в горное село Кальс 31-го октября на общественном транспорте.

Южные склоны Glocknerwand (3722м) слева и Großglockner (3798м) справа.

В горах стояла осень, было пасмурно, но довольно тепло. У нас с Сашей Садовским был великий план и трое суток на то, чтобы сходить на вершину и вернуться назад. 

Крыт

На гэты раз нашай мэтай быў глыбокі матрасінг. Нам з Палінай хацелася на мора, валяцца пад сонцам і нічога не рабіць. Не хацелася ні дайвіць, ні цягацца з заплечнікамі, ні, нават, лазіць па скалах. Стандартны пляжны адпачынак, які малююць на старонках часопісаў і паказваюць у рэкламе. Таму маскі для снорклінга і скалалазнае “жалеза” мы запіхвалі ў торбу вельмі неахвотна (а без жалеза мы не ездзім).

Порт Іракліона.

Торба гэтым разам была зачотная, вялікая, жоўтая, на мільён літраў і на зайдрасць усім тым, з каго трэба збіраць сто баксаў на мяжы. Ужо пасля, на востраве, я зразумеў наколькі яна нязручная, і мне хацелася яе ўтапіць. Але было нельга, бо яна была напханая жалезам і магла ўтануць.

Грузія. Ад Батумі да Шхары

Я сустрэў Ігара ля набярэжнай. Ён стаяў на тратуары пад дрэвамі ў акружэнні паліцэйскіх і нешта ім паказваў. Пазнаўшы мяне здалёк па двух даволі вялікіх заплечніках (а я цягнуў з сабой усё барахло, якое павінна было спатрэбіцца ў бліжэйшыя тыдні) ён замахаў рукамі. 

У вярхоўях ракі Інгуры пад Шхарай.

Мы з Ігарам (ён жа Ціхі) былі знаёмыя не больш чым умоўна: ведалі адзін аднаго ў твар, перасякаліся год таму ў горным Таджыкістане, але ніколі доўгіх размоваў не мелі. Але тут справа была іншая, цяпер мы ехалі наверх разам. Больш за тое, нам трэба было атрымаць ноччу ў батумскім аэрапорце тузін заплечнікаў, якія адсталі ад нашай шматлюднай каманды, і забраць іх наверх з сабой. Я падыйшоў і са здзіўленнем паглядзеў на паліцэйскіх, яны ўдвух наладжвалі Ігару мабільны тэлефон.

Зимняя Селла

Тут уже весна полным ходом, а тема зимы ещё не закрыта (да и, честно говоря, не открывалась как следует). Чтобы исправить этот недочёт и не откладывать в долгий ящик расскажу и покажу немного зимы. Февральской зимы из Италии.

Долина Val Lasties и массив Sella. В центре на фоне неба заснеженный купол высшей точки массива Piz Boè (3152м), правее - "кирпич" Sass Pordoi (2950м).

Итак, схема уже отработанная: поезд - Мюнхен - правдами и неправдами через Австрию в Южный Тироль. Там пешком до упора вперёд и наверх по серпантинам (в этот раз в темноте и по морозу) к тому месту куда надо. А надо было к горному массиву Селла, что от трассы Инсбрук - Больцано крепко на восток через кусты.